Αν κάποιο ή κάποια πρόσωπα είναι οι φυσικοί αυτουργοί για την στυγερή δολοφονία του 19χρονου Άλκη Καμπανού, έχουμε όλοι μας -χωρίς αμφιβολία- ως πολίτες, μέλη της κοινωνίας μας, μερίδιο ευθύνης στο δραματικό αυτό συμβάν.

Γιατί ενώ εδώ και πολλά χρόνια γνωρίζουμε ότι ομάδες αποτελούμενες από «επαγγελματίες χούλιγκαν» όλων των αθλητικών συλλόγων, συγκρούονται μεταξύ τους οπλισμένοι με τα πλέον φονικά αντικείμενα (μαχαίρια, κατσαβίδια, ρόπαλα κράνη κλπ.) και μάλιστα έχοντας ανθρωποκτόνο δόλο (δηλ. να σκοτώσουν κυριολεκτικά τους αντιπάλους τους) δεν κάνουμε τίποτα για να το εμποδίσουμε, αδιαφορώντας έτσι  διαχρονικά για ένα φαινόμενο που μας προσβάλλει ως πολιτεία και ως κοινωνία. Συνήθως γιατί δεν αφορά το δικό μας παιδί. Και έτσι γυρίζουμε αλλού την ματιά μας. Διαβάζω δε όλες αυτές τις ημέρες, γνώμες ειδικών και μη, να στρέφονται αβασάνιστα κατά της Δικαιοσύνης που έχει αργήσει να τιμωρήσει τον φερόμενο ως δράστη της δολοφονίας για προηγούμενη παρόμοια ενέργειά του, την Αστυνομία που άργησε να φτάσει στο συμβάν, τους δικηγόρους που ζητούν αναβολές στις δίκες των παραβατικών προσώπων κλπ. Είναι το πιο εύκολο στον  Έλληνα πάντα να ρίχνει το φταίξιμο σε κάποιον άλλο εκτός του εαυτού του για όλα τα στραβά.

Ποια είναι όμως αυτοί οι «επαγγελματίες χούλιγκαν»; Δεν είναι τα δικά μας παιδιά; Αν ψάξει κανείς πληροφορίες για τα πρόσωπα που συλλαμβάνονται κατά καιρούς μετά τα διάφορα βίαια συμβάντα θα διαβάσει ηλικίες που ξεκινούν από τα 13 και -συνήθως- φθάνουν στα 30έτη. Αυτά λοιπόν τα παιδιά έπεσαν ουρανοκατέβατα από τον ουρανό; Δεν είχαν γονείς να τους κατευθύνουν μακριά από την βία; Δεν είχαν οικογένεια να τους προστατεύσει από τους δρόμους; Δεν πήγαν σχολείο να τους δώσει έστω και την ελάχιστη παιδεία, ώστε να γνωρίζουν ότι όταν σκοτώσεις έναν άνθρωπο συντρίβεις συγχρόνως την ίδια σου την ζωή και την ζωή όσων σε αγαπούν και ενδιαφέρονται για σένα; Πως  επέτρεψαν οι αθλητικοί σύλλογοι (ερασιτεχνικοί και επαγγελματικοί όλων των αθλημάτων), που -υποτίθεται- καλλιεργούν τα ιδεώδη του αθλητισμού και που διατηρούν παιδικά και εφηβικά τμήματα αγοριών και κοριτσιών, να μεταβληθούν οι φίλαθλοι  τους σε οργανωμένους χούλιγκαν; Αναντίρρητα έχει ευθύνη η Ελληνική Πολιτεία, για το γεγονός ότι η Δικαιοσύνη αργεί στην απόδοση ευθυνών για το ότι η αστυνομία μας δεν είναι τόσο οργανωμένη όσο θα έπρεπε, ότι οι ποινές που επιβάλλονται από τα Δικαστήριά μας -συνήθως αναστέλλονται και για τόσα άλλα.

Όμως την πρώτη και κύρια ευθύνη την έχουμε εμείς. Γιατί πρώτο και κύριο ανάχωμα στον χουλιγκανισμό είναι, νομίζω, ο γονιός που θα μάθει στο παιδί του ότι η βία δεν είναι αξιακό πρότυπο. Και δεν είναι ούτε ο αστυνομικός που θα τον συλλάβει όταν παρανομήσει ούτε ο Δικαστής που θα κληθεί να τον δικάσει. Τότε ποια είναι αργά. Το δεύτερο ανάχωμα είναι το σχολείο που θα προσανατολίσει το νέο άνθρωπο προς κάποια κατεύθυνση με θετικό πρόσημο. Και τέλος οι αθλητικές  ομάδες και οι παράγοντες αυτών που θα πρέπει να κατανοήσουν ότι ο αθλητισμός είναι – πάνω από όλα- πολιτισμικό αγαθό με παιδαγωγικό χαρακτήρα γιατί δημιουργεί πρότυπα.

Θα μου πείτε όλα αυτά είναι θεωρητικά. Και όμως. Για να δείτε πόση σημασία έχουν σας προκαλώ να παρακολουθήσετε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου τοπικού πρωταθλήματος ερασιτεχνικών κατηγοριών. Όπου-υποτίθεται- πάνε οικογένειες με μικρά παιδιά, δεν έχουν παρά τοπικό ενδιαφέρον και είναι η πρώτη γνωριμία του έφηβου με τον αθλητισμό. Εκεί θα δει κανείς διάχυτη την εκδήλωση της λεκτικής (και πολλές φορές της σωματικής) βίας στις κερκίδες και γύρω από τον αγωνιστικό χώρο. Προερχόμενη από ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Εσάς δηλ. και εμένα.

Πως λοιπόν την βία αυτή ως φαινόμενο να μην την μιμηθεί ο 13χρονος γιός ή η κόρη που μας συνοδεύει και όταν μπορέσει να την μην την εκφράσει με όποιο τρόπο μπορεί;